Onbewuste herinnering

‘Wat is je vroegste herinnering?’  Dit is een van de vragen die ik stel bij de intake.
Meestal gaat het om een herinnering aan de kleuterschool of de periode vlak daarvoor.
Nog nooit heb ik meegemaakt dat er een herinnering kwam aan een gebeurtenis uit het eerste of tweede levensjaar. En dat is ook niet zo verwonderlijk, want ons cognitieve geheugen ontwikkelt zich halverwege het tweede levensjaar.

Wil dat dan zeggen dat wij traumatische ervaringen in onze eerste levensjaren zijn vergeten? Nee, is het kort maar krachtige antwoord. Uit onderzoek is bekend dat ons emotionele brein eerder actief is. Gevoelens die gekoppeld zijn aan ervaringen in je baby- en peutertijd worden dus ook opgeslagen en hebben invloed op je gevoel van veiligheid en welbevinden. Gebeurtenissen in je latere leven die dezelfde emoties opwekken triggeren de bijbehorende gevoelens en roepen gedachten op, zonder dat we ons realiseren dat het om vroegere ervaringen gaat die aangewakkerd worden. Zowel de positieve als negatieve.

Gedachtes zoals ‘ik ben het niet waard’, gevoelens als angst, boosheid en verdriet en bijbehorende lichamelijke reacties als bijvoorbeeld een zware druk op de borst of keel.
Kern van de regressietherapie is de vraag terug te gaan naar het eerste moment waarbij je dit precies zo voelt.  Zo ook bij mijn cliënt van vandaag. Ze is ongelukkig met haar leven. Het overheersende gevoel is ‘ik ben niks waard’. Ze voelt verdriet, angst, eenzaamheid en ze voelt kramp in haar maag en verstijving in haar lichaam. Periodes van zwaarte en hoop op verbetering wisselen elkaar af.  Hoop die ontstaat als er toch iemand is die naar haar omkijkt. Maar die momenten zijn schaars. Het is bij tijd en wijle heel erg donker en koud om haar heen. Niet de moeite waard om voor op te staan, om het gezellig te maken in haar huis.

Ze wil hieraan werken. Het is genoeg geweest! Ze wil leven, ze wil stralen. Daar werken we naar toe, maar ze kan het zich nauwelijks voorstellen.

In de sessie vraag ik haar om naar het eerste moment te gaan waarbij ze ‘ik ben niks waard, het verdriet, de eenzaamheid, en de kramp in haar lichaam’ ervaart. Ze zegt: ‘het lijkt wel alsof ik val’. Ik vraag haar de gebeurtenis te beschrijven. Het beeld dat bij haar naar bovenkomt is dat van een baby bij grootmoeder op de arm. Het voelt warm en veilig bij grootmoeder. En dan verandert er plotseling iets in de situatie. ‘Het lijkt wel alsof ik val’.  Ze aarzelt, ik vraag haar om haar lichaam te volgen en te voelen welk deel van haar lichaam als eerste de grond raakt.  Ze beschrijft dat de rechterschouder en heup de grond raken, ze verkrampt, ook hoort ze niets meer. Het duurt voor haar gevoel heel erg lang.  Als ze op de grond ligt voelt ze zich alleen, angstig, ze ervaart dat een fijne situatie zomaar kan veranderen in een beangstigende onveilige situatie waarin je helemaal op jezelf bent aangewezen, terwijl je dat niet kunt, omdat je de mogelijkheden niet hebt als baby. Als grootmoeder haar eindelijk weer oppakt en troost is er iets wezenlijk verandert. Het gevoel van veiligheid en warmte is weg. Daarvoor komt een gevoel van donkerte, zwaarte, verkramping, angst en onveiligheid.  Gevoelens die ze herkent en waar ze haar hele leven last van heeft gehad.

‘Daar is het begonnen’, roept ze uit. Diep verdriet komt naar boven. Er volgt een grote ontlading. Haar lichaam trilt. Tranen vloeien, alle angst wordt eruit geschreeuwd. Ik wacht tot ze tot rust is gekomen en ik vraag haar – nu ze heeft ervaren wat de baby heeft doorgemaakt – wat zij – nu als volwassene – kan bieden aan de baby. De baby heeft behoefte aan warmte, knuffels, zacht licht, zachte kussens, liefde. Ik vraag haar of zij – als volwassene- dat kan allemaal geven. Ze zegt dat ze de baby weer tot leven moet wrijven. De huid van de baby is helemaal grauw van kleur. Ze neemt symbolisch de baby in haar armen en koestert haar. Haar hele lijf begint te tintelen. Het leven stroomt erdoorheen, het leven is de moeite waard! Bij de afronding vindt de integratie plaats. Ze straalt. Haar doel is om een warme, veilige plek te creëren voor zichzelf, te beginnen met haar huis.

Ik rond de sessie af. Er staat een stralende vrouw voor me, ze heeft bereikt waarvoor ze kwam, in één sessie!