Eindelijk assertief

Mijn cliënt is er helemaal klaar mee. De klacht: het is genoeg geweest!!!

De woorden buitelen over elkaar heen. Alsof al het ongenoegen dat in jaren is opgebouwd er in één keer uitgegooid moet worden. Er moet nu maar eens goed gehoord worden wat er te zeggen is. Ik stop met vragen stellen en luister. Geboren in een groot gezin. Client is een van de jongsten. Het hele leven lang houdt cliënt zich in. Niet geleerd om zich te uiten. Bang dat vader boos wordt, angst omdat moeder wegloopt vanwege de spanningen in het gezin. Grote broer die moeder terug moet halen van vader. Moeder komt terug. Er wordt niet meer over gepraat. Er moet hard gewerkt worden, door vader, door moeder, door alle kinderen, om voldoende brood op de plank te hebben. Moeder is boos en ontevreden. Ze houdt geen rekening met de angstgevoelens van cliënt. Het hele leven bestaat uit hard werken, niet zeuren, je mond houden. Client houdt zich ook in het latere leven in, naar de echtgenote, naar de werkgevers, eigenlijk naar iedereen. Totdat het genoeg is. Het is letterlijk lichamelijk niet meer vol te houden. Het lichaam staat stijf van de spanning, het hoofd gonst van alle niet uitgesproken woorden. Het blijft maar rondspoken. Onrecht dat wordt aangedaan, maar wat niet wordt geuit. Cliënt lijdt.

In de sessie gaan we naar de eerste keer dat cliënt zich zo voelt. We komen in de kindertijd terecht. Een aantal angstaanjagende gebeurtenissen passeren de revue. Cliënt verstijft van angst, kan zich niet uiten. Ik laat cliënt de situaties opnieuw beleven en vraag te doen wat toen niet kon. Zeggen wat niet gezegd kon worden, de bewegingen maken die toen niet gemaakt konden worden, alles wat opgekropt is eindelijk te uiten.

De volgende keer staat er een heel ander mens voor mij. Opgericht hoofd, open blik, assertief. Een metamorfose. Ik sta opnieuw versteld wat één sessie teweeg kan brengen.

Wat is dit toch een prachtig vak!

Anneke de Koning